จุดกำเนิดของโลกสวย

เฮียบี vol.1 /Hear the B-side story

ก.พ. 2561

================================

จุดกำเนิดของโลกสวย

================================

ยุค 90 คืออะไร ทำไมใครๆ ก็พูดถึง ที่แน่ๆ มันต้องไม่ใช่กระแส “วันวานยังหวานอยู่” ของเด็กเกิดเก้าศูนย์ แต่โตปีสองพัน เพราะยุค 90 ยังไม่มี Hi5 ไม่มี Nokia 3310 หรือเกมส์งู และไม่มี D2B!! เด็ก 90 ที่แท้ทรูต้องเที่ยวแดนเนรมิต สำหรับเราเด็กเก้าศูนย์คือต้องโต เสพ ซื้อ และเป็นทาสที่จงรักภักดีต่อค่ายเพลง เรายินดีจะเจียดค่าขนมหลักสิบเก็บหอมรอมริบไปซื้อเทปม้วนละเฉียดร้อย และจับกลุ่มแลกเพลงกันฟัง พร้อมเหยียดคนที่ฟังเพลงค่ายคู่แข่ง ไม่ต่างอะไรกับทาสมือถือค่ายผลไม้และหุ่นยนต์สมัยนี้ที่ต้องคอยตั้งป้อมค่อนแคะกันทุกเว็บบอร์ด และนี่คือเรื่องของเฮียจากความทรงจำยุค 90 ซึ่งทั้งนั่งเฝ้าทีวีทั้งวัน ฟังวิทยุคลายเหงา เรื่อยไปจนถึงกระทั่งขายเทปเองกะมือ

เฮียชื่อเฮียบีนะ เกิดมากลางยุค 80 ตอนท้องแม่ก็ฟังซาวด์เบาท์ Aiwa HS P07 สีแดงเพลิง เดินสวนสาธารณะจนคนต้องเหลียวหลัง (สมัยนั้นไม่ค่อยมีใครทำแบบนั้นกัน) ส่วนพ่อก็จบช่างอิเล็กทรอนิกส์มา เครื่องซาวด์เบาท์ที่ว่า พ่อก็ดัดแปลงจนใส่ถ่านแบบเตอรี่แบบไฟฉายกระบอกโต ไซส์ D ซึ่งตอนนั้นมองว่าโคตรจะไม่คูลล์เลย (ป๊าาา เค้าทำให้เบาๆ พกง่าย จะต่อพ่วงให้ใส่ถ่านโตๆ เพื่อออ) ตอนนี้ก็ยังมองว่าไม่คูลล์อยู่ ที่บ้านก็ขายนั่น ขายนี่จนมาจบที่ขายเทปตอน 90 และนี่แหละคือที่มาของความ weird ของเฮีย

เฮียจบโรงเรียนชายล้วนแบบเดียวกับในหนัง “รักแห่งสยาม” นั่นล่ะ (ถ้าบอกว่าเพลงนี้แต่งให้เธอ เธอจะเชื่อไหม) เดาเอาเองว่าเป็นโรงเรียนต้นแบบของ ซนค. หรือ กทว. ในเรื่อง มองกลับไปมันก็ไม่แย่นะ ไม่มีเด็กนักเรียนรวยๆ รวมหัวกันแกล้ง ‘เด็กจนๆ’ แบบฉากโรงเรียนคริสต์ในหนังวาย หรือ คอนแวนต์ในนิยายน้ำเน่าหรอกนะ (เออทำไมไม่ค่อยมีตัวละครเอกเรียนโรงเรียนวัด โรงเรียนประจำจังหวัดบ้างวะ) มองย้อนกลับไปเฮียรู้สึกโชคดีนะที่ได้อยู่ในสิ่งแวดล้อมเจ๋งๆ มีเพื่อนที่ช่วยสร้างรสนิยมที่หลากหลายจนเป็นตัวเราทุกวันนี้ เราเชื่อว่าเรามีรสนิยมอันวิไล ในขณะที่ก็รู้สึกว่าเพลงอาร์เอสแบบป๊อปเกร่อๆ หวานใส แคนดี้ ท่าเต้นเตะตา เท่ากับโนเทส ทาร์เก็ตภูธร (อย่ามองแรงสิ นี่คือความคิดเด็กมัธยม เหยียดอี๋แต่เต้นเป๊ะทุกเพลง จริงๆ เฮียก็มีนักร้องอาร์เอสที่แอบตามเงียบๆ แบบไม่ให้เพื่อนรู้นะ) เราจัดประเภทตัวเองเป็นเด็กค่ายแกรมมี่ ดูดี คีพลุค ดูในเมือง แต่ถามว่าตัวเองรู้เรื่องดนตรีจริงไหม งึ! /ส่ายหัว เวลาเพื่อนคุยกันเรื่อง บริทป๊อป ก็อยากจะคุยกับเพื่อนบ้าง เลยพยายามบอกว่าชอบเพลง Song 2 (Woo Hoo! I got my head checked..) เพลงนั้นไงที่ประกอบเกมส์ ฟีฟ่า 98 อ่ะ โหยเราชอบมากเลย โอเอซิสเนี่ย เพื่อนสองคนที่คุยกันอยู่ก็หันมา บอก เฮ้ย ไม่ใช่ นั่นของ Blur /เสร่อออ ไหมละกู เราก็เลยเฝดออกมาแบบเงียบๆ ปล่อยเขาคุยกันต่อ

นี่อย่ามาถามนะ Manic Street Preachers เอย Nirvana เอย Gun’n Roses หรืออะไรที่เปิดในรายการวิทยุป้าวาสนา วีรชาติพลี วิทยุเฮียฟังแต่ฮอตเวฟ ที่บ้านเปิดแต่ฟรีทีวี อยากอ่านอะไรฉลาดๆ รสนิยมวิไล ผายมือไปทางอาจารย์คันฉัตรนะ เฮียก็อยากมีสาระแบบนั้นบ้าง แต่วาสนาเฮียได้แค่นี้ #ขอโทษนะคะที่หนูจน เลยไม่ได้ติดเคเบิ้ลจะได้ดูแชแนลวีรึเอ็มทีวีไทยแลนด์

ในขณะที่เพื่อนร่วมห้องไปเที่ยวดิสนีย์แลนด์กันเป็นเรื่องปกติช่วงปิดเทอม เฮียก็คงไม่ต่างจากพวกเธอทั้งหลายนี่แหละที่ไปเที่ยวแดนเนรมิตร (รอยยิ้ม แจ่มใส เสียงหัวเราะนั้นแสนจะมีสุขเสรี..) ดูปราสาท ดูรถม้าฟักทองของซินเดอเรลล่า เล่นแกรนด์แคนยอน (คลอไปด้วยเพลง “แม่มด” ของแสงระวี อัศวรักษ์ ถ้าหากฉันมีเวทมนต์ เป็นแม่มด มีฤทธิ์เหมือนในนิยาย..) แต่ช้าก่อน! มันไม่ได้มีแค่ที่ลาดพร้าวนะ แต่ยังเคยมีสาขาไซส์มินิอยู่ดาดฟ้าบุญครองชั้นแปด ใหญ่โตมากมีทั้งอินดอร์เอาท์ดอร์ ใหญ่โตขนาดมีเครื่องเล่นไซส์เดียวกับปลาหมึกหมุนๆ เธอน่าจะเคยเห็น ที่ให้คนไปนั่งแล้วเหวี่ยงหมุนไปมาอ่ะ คลับคล้ายคลับคลาว่าม๊าน่าจะเคยพาไปดูเฮียฟิลลิปส์เล่นมายากลที่นั่นนะ เฮียตื่นตามากกับการเอาคนใส่กล่องแล้วมาตัดแบ่งแล้วย้ายไปมา (จังหวะนี้เพลง "The Final Countdown" (1986) ของวง Europe ต้องมา /อิห่าเปิดเหมือนกันหมดทั้งสนามกีฬา สวนจระเข้ สวนสนุก เฮียไม่เข้าใจ)

สวนสนุกย่อมๆ แบบนี้มีเหมือนกันไปหมดบนห้างต่างๆ ก็จะมีสวนสนุกให้เล่น โน โน โน ไม่ใช่แค่แบบอาร์เคด รวมเกมส์ตู้ หรือรวมเครื่องเล่นเด็กหยอดเหรียญ ที่มักแหกปากส่งเสียงเพลงดังๆ ว่ากูเล่นแล้วโว้ยยยยตามบิ๊กซีโลตัสที่เห็นกันทุกวันนี้นะ แต่ชั้นบนเซ็นทรัลลาดพร้าวมันมีเครื่องเล่นเยอะ แล้วมีแบบสเกลใหญ่ขนาดมีรถบัมพ์อ่ะ (แบบที่มึงชอบคนไหนมึงก็ขับไปชนเค้าอ่ะ นึกเสียงดีเจไม่ออก ไปเปิดเพจจือปากได้) แต่ที่พีคสุดคือสวนสนุกชั้นบนเดอะมอลล์งามวงศ์วานมีรถไฟเหาะ!! (บร๊ะเจ้า โอเคมันไม่ใช่ roller coaster ตีเป็นวงกลม แต่ก็มี slope อะไรงี้ถึงจะไม่ได้เร็วมาก) บ้านบอลคือใหญ่ระดับสนามบาส เฮียนี่ก็แบบเกลือกกลิ้งจมว่ายอย่างฉ่ำปอด ปล่อยป๊ารอแล้วรอเป็นชั่วโมงๆ เธอก็คิดดูก็แล้วกัน

วันหยุดเสาร์อาทิตย์สมัยเด็กเฮียไม่ค่อยมีเพื่อน แถมไม่มีเกมคอนโซลเหมือนบ้านคุณหนูคนอื่น ก็มีทีวีนี่แหละเป็นเพื่อน เป็นพี่เลี้ยงเฮีย คิดว่าคงไม่ต่างจากเด็กยุคนั้นมาก รายการคอนเสิร์ตสมัยนั้นก็มีให้ดูกันหลากหลาย เจ็ดสีคอนเสิร์ต แฮปปี้เบิร์ดเดย์ออนไอซ์ ของพิธีกรหมิว ลลิตา ที่เล่นบนเวทีน้ำแข็งจริงๆ ก่อนจะเปลี่ยนเป็นพี่เจในเวลาต่อๆ มา หรือ โลกดนตรี (แจกนาฬิกาสำหรับสุภาพบุรุษหนึ่งเรือนและสุภาพสตรีหนึ่งเรือนนั่นแหละ) ที่เมื่อศิลปินชื่อดังมาเยี่ยมคนจะคลาคล่ำลานโลกดนตรีจนล้นช่องห้าสนามเป้าออกมาบนถนน หรือแม้แต่ปีนต้นไม้ดูได้อย่างเทปที่พุ่มพวงมาเวทีนี้ ส่วนตัวเฮียเวลานั่งรถผ่านลานโลกดนตรีสนามเป้าจะต้องชะเง้อมองผ่านหน้าต่างรถว่ามีคนดูล้นความจุหรือเปล่า การยืนชมจนล้นความจุที่เข้าชมนั่นคือดัชนีชี้วัดความดัง มันคือ trending ทวิตเตอร์ใน พ.ศ. นั้น

แต่ที่สุดแล้วคอนเสิร์ตที่น่าจดจำที่สุดประจำปีสมัยนั้นก็ต้องเป็น 'คอนเสิร์ตเอิร์ธเดย์’ ของค่ายอโศกจะขนนักร้องเบอร์ต้นๆ แห่งยุคมาถ่ายทอดสดให้ดูกันฟรีๆ ผ่านช่องห้า ถ้าจำไม่ผิดก็จัดที่สนามกีฬากองทัพบกนี่แหละ ที่ขาดไม่ได้คือเพลงประจำที่ร้อง ..ให้โลกเราสวย พวกเรามาช่วยกัน.. พร้อมยกแขนชูมือพับนิ้วกลางและนางลง (ไม่ใช่พับแล้วหงายมือขึ้นแบบรักนะแจ๊ะๆ นะ) โบกประกอบจังหวะไปกับศิลปินเบอร์ต้น ๆ แห่งยุค ทำนองเดียวกับที่เราร้องเพลง “ชีวิตสัมพันธ์” (1991) ของรวมศิลปินซึ่งรวมวงคาราบาวรวมอยู่ด้วย ความแกรนด์ของเพลงนี้อธิบายไม่ได้จริงๆ ขนมาทุกค่ายแถมเป็นตัวท็อปของค่ายด้วย (มีคนมีต้นม้ายย /*ตะโกน* มีสัตว์ป่าาาาาาา) และที่สุดของเพลงสากล “Heal The World” (1991) ของ Michael Jackson (Heal the world. Make it a better place, for you and for me, and the entire human race..)

ยุคเฮียลูกเจ๊กตึกแถวที่ไม่ได้ร่ำรวยอะไร ในฐานะพ่อแม่วันหยุดถึงไม่ได้ไปเที่ยวดิสนี่ย์แลนด์แบบเพื่อนในห้อง และโลกทั้งโลกเหมือนแม่งจะมาสปอยล์อีเด็กยุคเฮียเพื่อคอยฉกตังค์จากกระเป๋าเงินพ่อแม่ของรุ่นเฮีย แต่แปลกว่ะ ที่เฮียไม่ได้รู้สึกขาดไรเลย สิ่งดีๆ ที่พวกเขามอบให้ มันก็เหมือนเสียงเพลงจากสมัยนั้นที่รายรอบตัวเฮียไง มันก็เป็นส่วนหนึ่งของเฮียไปแล้ว ยังมีเรื่องจะเล่าอีกเยอะ นี่ยังไม่ได้เล่าเรื่องร้านเทปเลยนี่! กว่าร้านเทปเฮียจะปิดตัวลงไปราวๆ ปีสองพัน น้ำเน่าเนอะที่เรื่องของร้านเฮียจะผูกพันกับยุคทองของดนตรียุค 90 ชีวิตมันก็เหมือนละครแบบนี้แหละ แล้วมาติดตามเรื่องของเฮียที่โตมากับเพลงยุคนั้นกัน จนกว่าจะพบกันใหม่

MY BAND จะทำให้การจองวงดนตรีนั้นง่ายขึ้น มีหลากหลายราคา มีวงดนตรีและศิลปินคุณภาพที่หลากหลายแนวเพลง ทั้งวงดนตรีงานแต่ง วงดนตรีงานเลี้ยง และวงดนตรีงานอีเวนต์ ที่สำคัญยังเพลงที่นำมาโชว์ก็ยังถูกต้องตามลิขลิทธิ์อีกด้วย 

เช็คราคา จองศิลปิน คลิกตรงนี้

สอบถามเพิ่มเติมได้ที่ โทร +6695-6416298
"MyBand" มีบัญชี LINE@ แล้ว! 
โปรดเพิ่มเพื่อนจากลิงก์ด้านล่างเพื่อรับข่าวสารที่เป็นประโยชน์